Συνέντευξη τύπου Αλέκας Παπαρήγα

Το ΚΚΕ δεν είναι όψιμος πολέμιος των ιδιωτικοποιήσεων και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων. Από το 1990 άρχισε να ενημερώνει για το τι θα επακολουθήσει. Πάλεψε, πήγε κόντρα στο ρεύμα όταν τα άλλα κόμματα, το καθένα με τα δικά του σλόγκαν, έστρωνε το δρόμο στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις. Η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση της ΕΕ δεν μας ζάλισε, ούτε μας φόβισε, ξέραμε με ποιόν έχουμε να κάνουμε. Προτιμήσαμε να πάμε κόντρα στο ρεύμα που διαμόρφωναν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και από κοντά ο ΣΥΝ.

Θυμίζουμε ότι  από το 1991 ρίξαμε το σύνθημα «ούτε μια μετοχή στους ιδιώτες», όταν τα άλλα κόμματα αμπελοφιλοσοφούσαν ότι δεν πειράζει αν ένα 10 ή 20% πάει σε ιδιώτες, που έχουν πείρα στο μάνατζμεντ.
Αποκαλύψαμε ότι η προπαγάνδα των άλλων κομμάτων για τις αμαρτίες των ΔΕΚΟ δεν ήταν ειλικρινής, ούτε και όταν αναφέρονταν σε υπαρκτά και γνωστά σε όλους προβλήματα. Απλά ήθελαν να τις πουλήσουν και έπρεπε να δικαιολογήσουν την πώληση.
 Ο ρυθμός των πωλήσεων πότε ήταν αργός πότε πιο γρήγορος. Δεν είναι ζήτημα διαφοράς ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Η αγοραπωλησία επηρεάσθηκε και από τις ενδοκοινοτικές αντιθέσεις, από αντιφάσεις και αντιθέσεις που άλλοτε επιβραδύνουν και άλλοτε επιταχύνουν. Ας μη ψάχνει λοιπόν ο λαός να βρει ποια κυβέρνηση πώλησε με καλύτερη τιμή, ποια πώλησε γρήγορα, ποια καθυστέρησε.
Το « Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων» είναι προϊόν της ΕΕ, του Μάαστριχτ, της Λισσαβόνας
Όπως είναι γνωστό η κυβέρνηση της ΝΔ έχει εξαγγείλει το «Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων» που καταρτίσθηκε σύμφωνα με τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις της συνόδου της ΕΕ στη Λισσαβόνα. Ο στόχος της κυβέρνησης είναι διπλός: να αυξηθεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και να αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις σε βάρος των εργαζομένων, ιδιαίτερα των νέων, των νεώτερων ηλικιών, των νέων γυναικών στο χώρο των ΔΕΚΟ και γενικότερα στο δημόσιο τομέα.
Όπως και όλες οι βάρβαρες επιλογές έτσι και αυτές που προωθεί η κυβέρνηση, παίρνοντας τη σκυτάλη από το ΠΑΣΟΚ, περιβάλλονται με ψεύτικα, προκλητικά επιχειρήματα, ότι τάχα γίνονται για το καλό των εργαζομένων.
Άμεσος στόχος της ΝΔ  είναι η ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, με βάση και το μοντέλο του ΟΤΕ, του ΟΣΕ, αλλά και της ΕΥΔΑΠ και στη συνέχεια θα ιδιωτικοποιήσει λιμάνια,  μεγάλα αεροδρόμια (Θεσσαλονίκης, Ηρακλείου Κρήτης, Ρόδου, Κέρκυρας). Παντού θα επιβάλλει την ιδιωτικοποίηση, εκτός αν δεν βρει αγοραστές. Δεν εμπιστευόμαστε, λόγου χάρη,  την κυβέρνηση που δηλώνει ότι οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις δεν αφορούν την ΕΥΔΑΠ.
Το ΠΑΣΟΚ, που πριν από λίγα χρόνια είχε ανακοινώσει λίστα 3000 ιδιωτικοποιήσεων, και στις οποίες ήταν και οι παραπάνω επιχειρήσεις,
 Το ΠΑΣΟΚ που έκανε μπόλικες ιδιωτικοποιήσεις,
Ψάχνει να βρει σημεία διαφοροποίησης  προκειμένου να εμπεδώσει στον ελληνικό λαό ότι είναι το Κόμμα ΦΩΣ έναντι της ΝΔ που είναι το κόμμα ΣΚΟΤΟΣ. Τι κάνει λοιπόν; Προς το παρόν εξαιρεί μία ή δύο κρατικές επιχειρήσεις που ήδη λειτουργούν με ιδιωτικά καπιταλιστικά κριτήρια, υπερασπίζεται τις ιδιωτικοποιήσεις δίνοντας τη δική του τάχα παραλλαγή, με το διαχωρισμό του τομέα της παραγωγής  που δίνεται στους ιδιώτες, ενώ  το κράτος κρατά την ευθύνη για την παροχή των δημόσιων αγαθών. Δηλαδή το κράτος χωρίς να έχει ιδιοκτησία φροντίζει τη διανομή. Στην ουσία δηλαδή υποστηρίζει το κράτος να επιδοτεί τους ιδιώτες για να υπάρχουν σχετικά πιο φθηνά υπηρεσίες. Δηλαδή θα επιδοτεί ο εργαζόμενος λαός το κράτος, και στη συνέχεια το κράτος τους κεφαλαιοκράτες.

 Η διαφορά της ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ είναι αν τα χρήματα θα κλαπούν από τη δεξιά ή την αριστερή τσέπη.

Ο ΣΥΝ είναι απολύτως εκτεθειμένος, γιατί από την αρχή που άρχισε ο χορός των ιδιωτικοποιήσεων, φιλοσοφούσε με την τοποθέτηση ότι σημασία έχει πώς λειτουργεί μια επιχείρηση και όχι το πολύ ή το λίγο κράτος. Ενώ κάθε φορά που γίνονταν μια ιδιωτικοποίηση έριχνε το βάρος στην διαδικασία και στο ύψος του τιμήματος. Για το αν τα χρήματα από την πώληση πάνε για κοινωνικούς σκοπούς ή για την κάλυψη των ελλειμμάτων. Περί όνου δηλαδή σκιάς σε σχέση με το μείζον πολιτικό πρόβλημα.

Κοινές και εξειδικευμένες επιπτώσεις
Από τις εξελίξεις στη ΔΕΗ γενικότερα στον τομέα της ενέργειας τα τελευταία χρόνια και τώρα: Μείωση προσωπικού, επιπτώσεις στο ασφαλιστικό,  εργατικά ατυχήματα, αύξηση τιμολογίων κατά 13,5% την περίοδο 2000-4 ενώ ο κύκλος εργασιών ανά εργαζόμενο στην ΔΕΗ ΑΕ αυξήθηκε κατά 45% και ο μέσος πραγματικός μισθός έμεινε στάσιμος. Αρνητικές επιπτώσεις στον ενεργειακό σχεδιασμό, επιβάρυνση του εργαζόμενου ως φορολογούμενου και χρήστη.
Στον ΟΤΕ  εντατικοποίηση και μείωση προσωπικού, ασφαλιστικό, πρόβλημα με τους έκτακτους που δεν μονιμοποιούνται, πανάκριβο γρήγορο ΙΝΤΕΡΝΕΤ, αύξηση αστικής κλήσης σε σχέση με την θεαματική αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Ζήτημα ασφάλειας εργαζομένων από τη συνύπαρξη πολλών κεραιών ανταγωνιστικών ομίλων σε κάθε λαϊκή γειτονιά. Σύστημα παρακολούθησης που θίγει δημοκρατικά δικαιώματα.
Στον ΟΣΕ θα μειωθούν οι εργαζόμενοι, η συντήρηση δίνεται σε ιδιωτικές εργολαβίες. Προβλέπεται διάκριση των δαπανών στα νέα σχήματα που θα προκύψουν, ώστε να μπει φραγμός στην έμμεση ενίσχυση της εταιρίας της εμπορικής εκμετάλλευσης στην οποία θα συμμετέχει ο ΟΣΕ, από την εταιρία της υποδομής. Θα αναπτυχθούν συνεργασίες με το ιδιωτικό κεφάλαιο για την κατασκευή και εκμετάλλευση έργων.

ΤΑ ΠΙΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΨΕΜΑΤΑ
1. Ότι η λεγόμενη αποκρατικοποίηση σημαίνει αποχώρηση  του κράτους ή μείωση της παρέμβασής του.  Και ότι το κράτος απαλλαγμένο από άμεσες οικονομικές επιχειρηματικές δραστηριότητες  θα φρουρεί, τάχα, τα συμφέροντα του λαού.
Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος παρέμβασης του κράτους,  με τις λεγόμενες ανεξάρτητες ρυθμιστικές αρχές, με την θέσπιση αντεργατικής νομοθεσίας, τις φοροαπαλλαγές και τα αναπτυξιακά κίνητρα. Δεν θα έχει την ιδιοκτησία, δεν θα ελέγχει την ιδιοκτησία, αλλά θα έχει την ευθύνη να διασφαλίζει τα κέρδη, να ρυθμίζει σταδιακά τους όρους του ανταγωνισμού ανάμεσα στις επιχειρήσεις του κάθε τομέα ή κλάδου. Θα είναι δηλαδή ο φρουρός του συστήματος της εκμετάλλευσης, της καπιταλιστικής αγοράς. Και αν χρειαστεί θα δώσει και ζεστό χρήμα στους ιδιοκτήτες προκειμένου να μην επιβαρυνθούν πολύ.
2. Ότι, με την μετοχοποίηση των ΔΕΚΟ και τις συμπράξεις με επιχειρηματικούς ομίλους  αντιμετωπίζονται τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας, και απαλλάσσεται ο λαός από τα βάρη. Ότι θα περισσέψουν χρήματα για το λαό αφού θα περικοπεί η κρατική χρηματοδότηση στις ελλειμματικές ΔΕΚΟ και στις προτάσεις που αυτές κάνουν για επενδύσεις οι οποίες δεν διασφαλίζουν υψηλή απόδοση κερδών.
Οι κρατικοποιήσεις δεν έγιναν για το καλό των εργαζομένων. Με τις κρατικοποιήσεις ξελάσπωσαν τους επιχειρηματίες και φόρτωσαν τα βάρη στο λαό. Οι ΔΕΚΟ δεν λειτούργησαν μόνο ως υποδομή αξιοποιήσιμη από το κεφάλαιο αλλά και προς όφελος των κομμάτων που υπηρετούν το κεφάλαιο. Χρησιμοποιήθηκαν από τα κόμματα της εξουσίας και ως δεξαμενή για εκλογική πελατεία, για πλουτισμό ημετέρων με αντάλλαγμα την πολιτική στήριξη.
Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και οι προγενέστερες κυβερνήσεις κρατικοποιούσαν ή δημιουργούσαν κρατική επιχείρηση μόνο εκεί που το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο δεν ήθελε να ρισκάρει τα χρήματά του στους αντίστοιχους τομείς. Τους έδωσαν τη δυνατότητα να βγάλουν κέρδη και να συσσωρεύσουν πακτωλό χρημάτων εκεί που αυτοί ήθελαν, ώστε σήμερα να μπορούν να αγοράσουν.
Το κράτος έστησε τις επιχειρήσεις για να στηρίξει την υποδομή για τους ιδιώτες και για να αντιμετωπίσει προβλήματα που συνδέονταν με υπηρεσίες που δεν μπορούσε να αποφύγει.
Είτε ήταν ελλειμματικές είτε μη ελλειμματικές, τις ΔΕΚΟ τις πλήρωσε ο λαός. Η δημοσιονομική διαχείριση είτε έχει πολλά είτε έχει λίγα ελλείμματα δεν ξεφεύγει από τα αντιλαϊκά πλαίσια του συστήματος.
Βεβαίως, ανάλογα με την πίεση που ασκούσε το λαϊκό κίνημα, μπορούσε να πετύχει μικρότερη ή μεγαλύτερη σχετικά αφαίμαξη.

3. Ότι ο λαός πληρώνει τις κρατικές επιχειρήσεις ενώ δεν πληρώνει όταν αυτές είναι ιδιωτικές.
«Χρυσοπληρώνει» και τους καπιταλιστές που κερδίζουν από την εκμετάλλευση της συνολικής  εργατικής δύναμης. Τους «χρυσοπληρώνει», γιατί οι επιχειρηματίες αποκτώντας οικονομική δύναμη και εξουσία αποκτούν και πολιτική δύναμη, δύναμη καταστολής.

4. Ότι με τις αποκρατικοποιήσεις καταργείται το μονοπώλιο της  μιας κρατικής επιχείρησης δημιουργούνται περισσότερες επιχειρήσεις στον ίδιο τομέα, άρα υπάρχει ανταγωνισμός, άρα θα πέσουν οι τιμές.
Η γενική τάση είναι να ανεβαίνουν σχετικά και απόλυτα οι τιμές. Μπορεί για ένα διάστημα μια επιχείρηση, προκειμένου να καταλάβει θέσεις στην αγορά να ρίχνει τις τιμές, τελικά όμως οι ανταγωνιστές είτε με συμφωνία μεταξύ τους, είτε με πρωτοβουλία τους ανεβάζουν τις τιμές. Και όταν δεν ανεβάζουν τις τιμές εμφανώς, ρίχνουν τα μεροκάματα και τους μισθούς, παρατείνουν το συνολικό εργάσιμο χρόνο, ανεβάζουν την εκμετάλλευση και επομένως κερδίζουν. Το  κριτήριο   ΔΕΝ είναι οι ονομαστικές τιμές των προϊόντων. Όταν π.χ. ανεβαίνει η παραγωγικότητα άρα μειώνεται το κόστος, οι τιμές δεν πέφτουν. Το τι είναι ακριβό και φθηνό εξαρτάται από την αγοραστική ικανότητα, δηλαδή από το λαϊκό εισόδημα και από το ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.

5. Ότι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας  οδηγεί στην βελτίωση των προϊόντων και των υπηρεσιών, άρα αναβαθμίζεται η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες η παραγωγικότητα έχει ανέβει πολύ ψηλά, όμως κάθε μέρα  μαθαίνουμε και ακούμε ότι τρώμε επικίνδυνες τροφές, χρησιμοποιούμε επικίνδυνα και άχρηστα σε ορισμένες περιπτώσεις καταναλωτικά προϊόντα.  Ότι όλο και πιο πολύ μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σ αυτό που απολαμβάνει ο λαός και σ’  αυτό που δικαιούται να απολαύσει με βάση τη προσφορά του και τις αυξανόμενες συνεχώς ανάγκες του.
Το κεφάλαιο επωφελείται συνεχώς με την κατεδάφιση κατακτήσεων. Ούτε καν την αναδιανομή που έκανε παλαιότερα κάνει σήμερα. Και όταν παραχωρεί ψίχουλα σε ένα τομέα, αρπάζει καρβέλια από άλλο. Βεβαίως ανάλογα με την κατάσταση του λαϊκού κινήματος είναι εφικτό να αποσπασθούν κατακτήσεις. Όχι όμως με ένα συνδικαλιστικό κίνημα σαν αυτό που γνωρίζουμε τα τελευταία χρόνια, που στα ηγετικά του όργανα κυριαρχεί η συναίνεση. Που προσκυνάει την ευρωπαϊκή ενοποίηση, το Μάαστριχτ και τις ιδιωτικοποιήσεις, που ρίχνει τουφεκιές στον αέρα για να μην εκτεθεί εντελώς στα μάτια των εργαζομένων.

Η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων ισοδυναμεί με αύξηση της εκμετάλλευσης όλων  των εργαζομένων, και αυτών που δουλεύουν στις πρώην ΔΕΚΟ και όλων των άλλων που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, στο δημόσιο. Ιδιαίτερος στόχος είναι οι νέες ηλικίες, οι νέοι και οι νέες, η νέα γυναίκα. Και μόνο για χάρη των τελευταίων αξίζει να σηκωθεί το ανάστημα όλων των εργαζομένων και να συσπειρωθούν με τις ταξικές δυνάμεις που δεν υποκύπτουν
Η κυβέρνηση με το σύνθημα  «περί ορθολογισμού των αμοιβών και των προνομίων του προσωπικού» μεθοδεύει την επέκταση, την αξιοποίηση του γνωστού αντιδραστικού μοντέλου του ΟΤΕ και στις άλλες ΔΕΚΟ. Με την περιορισμένη αξιοποίηση της εθελούσιας εξόδου, με προσλήψεις και συμβάσεις αντίστοιχες με τον ιδιωτικό τομέα, με τη μείωση του ρόλου των υπηρεσιακών συμβουλίων του προσωπικού ώστε να διευκολύνονται οι απολύσεις και η ενοικίαση εργαζομένων από ιδιωτικές εταιρίες. Ανοίγει το δρόμο για την μαύρη εργασία των εργατοϋπαλλήλων των διάφορων εργολάβων που παίρνουν δουλειές και παραγγελίες και σήμερα και αύριο θα πάρουν ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίττα.
 Απορρίπτουμε την  προπαγάνδα διαίρεσης σε υψηλόμισθους και χαμηλόμισθους, σε ρετιρέ και υπόγεια.  Το ότι οι εργατοϋπάλληλοι των εργοστασίων και των ιδιωτικών επιχειρήσεων στο μεγαλύτερο μέρος τους έχουν μικρότερους μισθούς και μεροκάματα, λιγότερες κοινωνικές παροχές, δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και γενικότερα στο δημόσιο τομέα, αν και τα τελευταία χρόνια η τάση είναι να προσεγγίζουν μεταξύ τους με βάση τις νέες προσλήψεις.
 Είναι αποτέλεσμα της διασπαστικής πολιτικής των κομμάτων εξουσίας που μεταχειρίσθηκαν ένα μεγάλο μέρος των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ ως μάζα για εκλογική πελατεία. Τα κόμματα εξουσίας με τις οργανωμένες δυνάμεις τους στους αντίστοιχους χώρους επιδίωκαν και επιδιώκουν να διαμορφωθεί μια συνδικαλιστική ελίτ πρόθυμη να καθηλώσει τους αγώνες των εργαζομένων και να παρεμποδίσει την ταξική ενότητα, τη ριζοσπαστικοποίηση. Σ’ αυτή τη λογική συνέτρεξαν πρόθυμα τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΝ στο όνομα του σύγχρονου αντικρατισμού και της ανανέωσης.
 Οι όποιες διαφορετικές κατακτήσεις υπήρχαν στις ΔΕΚΟ, και κυρίως η μονιμότητα για δουλειά δεν τους χαρίστηκε. Τους παραχωρήθηκε με σκοπιμότητα και δολιότητα, ενώ άλλες κατακτήσεις τις απέσπασαν με αγώνα.
 Πάντως σήμερα οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ είναι σε θέση να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους . Να αντισταθούν, να μη παρασυρθούν στα δήθεν κοντοπρόθεσμα και αμφισβητούμενα οφέλη της εθελουσίας εξόδου. Να σταθμίσουν τα πράγματα με βάση την γενική πορεία των πραγμάτων και κυρίως με βάση το κριτήριο της ιδιωτικοποίησης και της αλλαγής των εργασιακών σχέσεων. Να πάρουν πρωτοβουλίες  και από τα κάτω, να μην ενδώσουν στις δήθεν αγωνιστικές κραυγές αυτών που ως τώρα έβαλαν πλάτη για την ιδιωτικοποίηση. Να ενωθούν με τους νέους και τις νέες που θα εργάζονται με δυσμενείς εργασιακές σχέσεις. Με τους εργατοϋπαλλήλους των διάφορων εργολάβων, με την εργατική τάξη γενικότερα. Με τους άλλους εργαζόμενους.

Καλούμε σε αγωνιστική συσπείρωση τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ αλλά και γενικότερα το λαϊκό κίνημα στους παρακάτω γενικούς άξονες.
• Όχι στο πλαίσιο «απελευθέρωσης» της ΕΕ.
• Όχι στην ιδιωτικοποίηση
• Ενιαίοι αποκλειστικά κρατικοί φορείς σε όλους τους τομείς στρατηγικής σημασίας  π.χ. στην ενέργεια, στις μεταφορές, στην διαχείριση και διανομή του νερού κ.λ.π.,  οι οποίοι θα αποτελούν λαϊκή περιουσία, θα υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες. Αυτό σημαίνει:
• Σταθερή, πλήρης απασχόληση,
• Ασφάλεια των εργαζομένων,
• Προστασία περιβάλλοντος,
• Κατοχύρωση της επικοινωνίας, της μεταφοράς, της ενέργειας κ.λ.π.  ως κοινωνικών αγαθών και όχι ως εμπορευμάτων.
• Φθηνή και γρήγορη πρόσβαση των εργαζομένων στις σχετικές υπηρεσίες.
ΕΠΙΣΗΣ
      Διεκδίκηση γενναίων αυξήσεων στους μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις. Απόρριψη των συνθημάτων ότι οι αμοιβές καθορίζονται από την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα. Είναι συνθήματα ταξικά, δεν τους αφορούν.
     Απόρριψη και αντίσταση στα νέα ωράρια εργασίας είτε αφορούν το δημόσιο είτε τον ιδιωτικό τομέα. Στη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου και στις ρυθμίσεις για τις υπερωρίες. Κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Να μην αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις στις ΔΕΚΟ.
     Προσλήψεις στους τομείς της δημόσιας  υγείας, της παιδείας , της πρόνοιας. Κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας στους τομείς αυτούς.
           Ανάπτυξη κοινωνικών και πολιτιστικών υπηρεσιών και υποδομών για την αντισεισμική θωράκιση, την αντιπλημμυρική προστασία κ.λ.π. χωρίς επιβάρυνση του λαού. Να πληρώσει η ολιγαρχία του πλούτου.
           Κατάργηση του φόρου προστιθέμενης αξίας και «πάγωμα» των τιμών στα είδη πλατειάς λαϊκής κατανάλωσης, πρώτα απ’ όλα στα είδη διατροφής, ένδυσης-υπόδησης, σχολικά είδη, φάρμακα, κατάργηση της έμμεσης φορολογίας στα καύσιμα.
           Το ζήτημα είναι πολιτικό. Οι επιλογές κινούνται προς δύο κατευθύνσεις για τη διαχείριση της παραγωγής της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των μεταφορών. Οι δυο επιλογές είναι σε σύγκρουση μεταξύ τους, η μια με το μέρος του κεφαλαίου και η άλλη με το λαό.
Αν αυτή τη στιγμή η μεγάλη πλειοψηφία του λαού ορθώσει το ανάστημά της, αποδείξει ότι δεν είναι διατεθειμένη να την κοροϊδεύουν και να την τρομοκρατούν οι συνεργαζόμενοι ανταγωνιστές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τότε μπορεί να μπει κάποιος φραγμός, μπορεί να κερδηθεί χρόνος.
Ο αγώνας δεν θα φέρει άμεσα ολοκληρωμένα αποτελέσματα. Αποτελεί όμως επένδυση για το άμεσο μέλλον, μπορεί να γίνει προεόρτιο νέων ριζοσπαστικών αγώνων.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να νομιμοποιήσουν στη συνείδησή τους  τις επιλογές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Στον ορίζοντα των επιλογών τους, στο στόχαστρό τους πρέπει να είναι ο αγώνας  με τελική έκβαση την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας που  στο οικονομικό της πρόγραμμα περιέχεται η κοινωνικοποίηση και συνεταιριστικοποίηση, με όλη την σημασία της λέξης. Η περιουσία που ο λαός δημιούργησε πρέπει να περάσει στην ιδιοκτησία του.
κ. ΑΛΙΦΕΡΟΠΟΥΛΟΣ («ALPHA»): Ακριβώς επειδή το κεφάλαιο δε διακρίνεται ούτε για τον κοινωνικό ούτε για τον ανθρωπιστικό του χαρακτήρα, είναι σχεδόν βέβαιο και όλοι το λένε ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα οδηγήσουν σε απολύσεις και σε στρατιές ανέργων.
 Την ίδια στιγμή η Κυβέρνηση βεβαιώνει τους πάντες και συγκεκριμένα ο Υπουργός ότι η ανεργία μειώνεται και ότι θα υπάρξουν για τους άνεργους ακόμα καλύτερες ημέρες. Επικαλούνται μάλιστα και αριθμούς. Θέλω το σχόλιό σας.
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Δε θα μπω στη λογική του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας που τσακώνονται για το 0,9 ή το 0,8 ή το 0,7. Η ανεργία μεγαλώνει και όταν εμφανίζεται ότι μειώνεται, ανεβαίνει η μερική απασχόληση, οι τριμηνίτες, οι εξαμηνίτες, οι εφταμηνίτες, που τους θεωρούν κανονικά εργαζόμενους.
 Επομένως η ανεργία μεγαλώνει. Δεν καταγράφονται επίσης οι άνθρωποι που ζητούν για πρώτη φορά δουλειά. Η ανεργία είναι μεγαλύτερη απ’ ότι φαίνεται.
 Η απάντηση που έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι ο Αλμούνια που λένε, δε λεει ο άνθρωπος δικά του πράγματα, τα ΄λεει η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ανεργία αντιμετωπίζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση με τη γενίκευση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και της μερικής απασχόλησης.
 Επειδή για μας ο άνθρωπος είναι ολόκληρος άνθρωπος και όχι μερικός άνθρωπος, που τρώει μερικές μέρες τη βδομάδα ή μερικούς μήνες το χρόνο, πληρώνει νοίκι όλο το χρόνο, έχει ανάγκη όλο το χρόνο να απολαμβάνει διάφορα αγαθά που ο ίδιος παράγει, γι’ αυτό δεν μπορούμε να δεχτούμε καμία μορφή μερικής ή ελαστικής απασχόλησης.
 Νομίζω λοιπόν ότι οι αλχημείες γίνονται εκεί, στον τρόπο δηλαδή που κρύβεται η ανεργία, βάζοντας μέσα αυτούς που απασχολούνται μερικά, αυτούς που είναι στην κατάρτιση, θεωρώντας τους ότι είναι εργαζόμενοι.
 Τέλος,  μπορεί συγκυριακά σε ένα δίμηνο, σε ένα τρίμηνο, να ανέβει λίγο η απασχόληση. Π.χ. το καλοκαίρι με τον τουρισμό γίνονται προσλήψεις για δυο τρεις μήνες εποχιακών. Τις  τάσεις της απασχόλησης και της ανεργίας, πρέπει να τις δει κανείς σε ένα ευρύτερο διάστημα και όχι με βάση την εποχή.
κ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΣ («ΠΑΡΟΝ»): Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν σας προβλημάτισε καθόλου ως κόμμα η στάση των εργαζομένων για παράδειγμα στον ΟΤΕ, όπου συναίνεσαν στην άρση της μονιμότητας των νεοεισελθόντων. Είναι ένα μοντέλο που απ’ ό,τι φαίνεται θέλουν να εφαρμοστεί και σε άλλες ΔΕΚΟ. Σε τι στάδιο βρίσκονται αυτή τη στιγμή οι δυνάμεις του κόμματος μέσα στις ΔΕΚΟ, τις πρώην ΔΕΚΟ, συνδικαλιστικά;
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Κατ’ αρχήν οι δυνάμεις του κόμματος αντιπάλεψαν και αντιπαλεύουν αυτές τις επιλογές. Όχι τώρα, αλλά από την πρώτη στιγμή.
 Κοιτάξτε να δείτε, οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, στον ΟΤΕ συγκεκριμένα μια που τέθηκε έτσι το ερώτημα, έζησαν και ζουν κάτω από συνθήκες εκβιασμού. Στο κάτω κάτω ο εκβιασμός είναι γενικότερος. Π.χ. Ή θα διαλέξεις το ΠΑΣΟΚ ή τη Νέα Δημοκρατία. Τα διλήμματα τα εκβιαστικά, «ψηφίστε αυτά τα κόμματα, δεν υπάρχει άλλη λύση, δε θα γίνει κυβέρνηση». Εκβιασμός: «Ψηφίστε το σχέδιο Ανάν γιατί θα γίνει χαμός».
 Δηλαδή κάτω από έναν εκβιασμό σε όλα τα ζητήματα, ζει ένα μεγάλο μέρος του λαού. Εμείς αυτό που επιδιώκουμε, είναι όσο γίνεται περισσότεροι εργαζόμενοι, εργατοϋπάλληλοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα να συνειδητοποιήσουν ότι το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουν είναι να απορρίψουν αυτούς τους εκβιασμούς. Θα ανακαλύψουν μεγάλη δύναμη στα χέρια τους.
 Και αν δεν αλλάζουν όλα σε μια μέρα, τουλάχιστον θα έχουν οργανώσει αυτό που λέμε λαϊκή αντεπίθεση παντού, λαϊκή συμμαχία παντού. Είναι ένας εκβιασμός. Εμείς μπορούμε να ερμηνεύσουμε ότι ένα μέρος των εργαζομένων υποκύπτουν στους εκβιασμούς, αλλά θέλουμε να βοηθήσουμε να καταλάβουν τη δύναμή τους.
 Τέλος, νομίζω ότι με διαφορετικό μάτι πρέπει να δούμε τις συνδικαλιστικές ηγεσίες οι οποίες έχουν παίξει το ρόλο του μεταφορέα και αναπαραγωγού αυτού του εκβιασμού. Εκβιάζουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τους εργαζόμενους, το λέω αυτό με πλήρη συνείδηση του τι λέω. Διότι μπορούσε το Εργατικό Κίνημα να βρίσκεται σε καλύτερη θέση αντίστασης.
 Αλλά σας λέω: Τι έλεγαν όλα τα χρόνια οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας, του Συνασπισμού;  Σημασία έχει πώς λειτουργεί μια επιχείρηση. Σημασία έχει, όταν γίνεται μια ιδιωτικοποίηση, τα χρήματα να πηγαίνουν για τις κοινωνικές ανάγκες και όχι για τις ελλείψεις των Ταμείων. Δηλαδή περιέφεραν το ζήτημα άλλού για να μην ενωθούν οι εργαζόμενοι να παλέψουν την ιδιωτικοποίηση, το σκοπό που γίνεται και να μη σκεφτούν ότι εν πάση περιπτώσει υπάρχει κι ένα ζήτημα, αυτό που λέμε της λαϊκής περιουσίας και της λαϊκής ιδιοκτησίας. Εκεί έπαιξαν εκβιασμούς.
κ. ΣΕΓKΟΣ («902»): Θα ήθελα ένα σχόλιο πρώτα απ’ όλα για την Ακαδημία της ΓΣΕΕ και επίσης ένα σχόλιο για τις συστάσεις του κ. Αλμούνια που βρίσκεται στη χώρα μας, ο οποίος τονίζει την ανάγκη λήψης μόνιμων διαρθρωτικών μέτρων για την αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος. 
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Δε θα σταθώ στο επιχείρημα και στη θέση που έχουμε ότι είμαστε αντίθετοι σε ιδιωτικά Πανεπιστήμια, ιδιωτικά Ινστιτούτα κτλ.  Και μάλιστα όταν ξεκινά η ΓΣΕΕ αυτό το βιολί, ανοίγει το δρόμο σε κάθε επιχειρηματία να κάνει το ίδιο.
 Υπάρχει όμως ένα επίσης ουσιαστικό ζήτημα. Αυτή η Ακαδημία Εργασίας που κάνει η ΓΣΕΕ είναι Ακαδημία για επιστήμονες εργατοπατέρες. Τι θα τους διδάσκουν εκεί; Για την ταξική πάλη; Για το τι σημαίνει ταξική εκμετάλλευση, τι σημαίνει υπεραξία; Θα εκπαιδεύουν τους συνδικαλιστές να είναι ασυμβίβαστοι με τον ΣΕΒ, τους Εφοπλιστές, με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
 Θα μιλήσει π.χ. αυτή η Ακαδημία για την ενότητα της εργατικής τάξης, για τις συμμαχίες της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα;  Εργατοπατέρες θα βγάλει. Διάβασα σε εφημερίδα ότι κατά κεφαλή λέει θα ξοδεύονται 12.000 ευρώ. Θα παίρνουν και τον μισθό από την επιχείρηση, θα παίρνουν και τον μισθό για να σπουδάζουν και δεν ξέρω τι άλλο και ενδεχομένως μετά να έχουν και πτυχία τα οποία να μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν και κάπου αλλού.
 Λοιπόν εργατοπατέρες θα βγουν, επιστήμονες, σπουδαγμένοι, για να αντιμετωπίσουν το κύμα των αγώνων που θα έρθει, παρά το γεγονός ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες προσπαθούν με τουφεκιές να αναπτύσσονται κάποιοι αγώνες αλλά να μην έχουν προοπτική.
 Για τον Επίτροπο είπα. Ο άνθρωπος ήρθε και λέει «αυτά λέει η Ευρωπαϊκή Ένωση». Πού είναι το πρόβλημα; Αυτός υπαγορεύει στην κυβέρνηση; Πρώτα πρώτα αυτά τα οποία λέει ο Επίτροπος τα έχουν συνυπογράψει οι κυβερνήσεις και στο Μάαστριχτ και στη Λισσαβόνα και παντού. Απλώς τι κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση: Η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να αποτρέψει την καθυστέρηση στη λήψη μέτρων, που συνήθως η καθυστέρηση οφείλεται είτε στην πάλη του λαού, είτε, αν οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ενδεχομένως κάποια προβλήματα στα κόμματα εξουσίας, η αξιωματική αντιπολίτευση, τότε προσπαθούν να βρουν τον κατάλληλο χρόνο να πάρουν τα μέτρα. Και έρχεται εδώ και λέει «κύριοι, ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε, διότι εδώ πρέπει να πάμε γρήγορα».
 Φαίνεται έχουν σκεφτεί ότι όσο πιο γρήγορα πάνε, τόσο πιο γρήγορα θα βρουν ανέτοιμα τα λαϊκά Κινήματα και γι αυτό είναι ευθύνη μας, και δική μας, όχι μόνο δική μας αλλά και δική μας, οι εργαζόμενοι ν’ αρχίσουν να παλεύουν από τώρα γι αυτά που θα έρθουν μετά  από τρία, τέσσερα χρόνια. Αφού ξέρουμε τι θα έρθει, τι υπολείπεται να έρθει. Λοιπόν δε φταίει τώρα ο Επίτροπος, φταίνε οι κυβερνήσεις που αποφάσισαν και εδώ που τα λέμε, ας σκεφτούν και οι λαοί, έχουν τώρα αρκετά στοιχεία στη διάθεσή τους για να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει ευρωπαϊκή ενοποίηση κτλ.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ («ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ»): Στη Γερμανία έχουμε ένα εκλογικό αποτέλεσμα, υπάρχουν κάποιες διεργασίες. Θα ήθελα το σχόλιό σας και ειδικότερα όσον αφορά τις συμμαχικές διεργασίας που διεξάγονται, τις συζητήσεις για το ρόλο της Αριστεράς. 
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Νομίζω μετά το «όχι» στη Γαλλία και στην Ολλανδία για το ευρωσύνταγμα, οι γερμανικές εκλογές περιέχουν ένα μήνυμα, τη λαϊκή δυσαρέσκεια Και το σημαντικό είναι ότι εν πάση περιπτώσει τα δύο κόμματα δε μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους, να έχουν μια άνετη, ας το πούμε πλειοψηφία. Όμως δείχνει και κάτι άλλο: Ότι δεν υπάρχει ακόμα ένα συγκροτημένο πολιτικό ρεύμα εναλλακτικής λύσης στη στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην κυρίαρχη πολιτική, μιλάμε στο πολιτικό επίπεδο.
 Δεν ξέρω ακριβώς τι γίνεται στη Γερμανία, απ’ τα κάτω που λέμε. Πιθανό να υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες να είναι πιο ριζοσπαστικοποιημένες από τους πολιτικούς φορείς που εμφανίζονται σαν αντιπολίτευση ή σαν Αριστερά στη Γερμανία. Αν π.χ. υπήρχε ένα πολιτικό ρεύμα διακριτό εναλλακτικής λύσης, δεν ξέρω αν το εκλογικό αποτέλεσμα θα ήταν πάνω ή κάτω, αλλά νομίζω ότι θα υπήρχαν περισσότερες ελπίδες, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ελπίδες, σίγουρα θα υπήρχαν περισσότερες ελπίδες ότι θα γινόταν μέσα απ’ αυτές τις εκλογές ένα βήμα να δυναμώσει το Κίνημα απ’ τα κάτω.
 Και αποδεικνύεται και από μια πλευρά ότι βαθιές αλλαγές στο πολιτικό επίπεδο δε μπορείς να έχεις, αν δεν οξυνθεί η ταξική πάλη, αν το εργατικό Κίνημα δεν πολιτικοποιηθεί, δεν μαζικοποιηθεί. Στη Γερμανία, εδώ που τα λέμε, υπάρχει ένα συνδικαλιστικό Κίνημα. Τελικά όμως πού καταλήγει; Διαπραγματεύονται τα Σωματεία πόσοι θα απολυθούν, διαπραγματεύονται τα Σωματεία τι θα δώσουν στην εργοδοσία σε αντάλλαγμα να μην απολυθούν.
 Θα μου πεις  το ζητάει ο απλός εργαζόμενος. Ναι, αλλά όταν λέμε για Κίνημα σημαίνει ένα Κίνημα πραγματικής υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων κι όχι αυτό που οι εργαζόμενοι θεωρούν ότι είναι συμφέρον.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θέλω αρχικά να μου πείτε το σχόλιό σας για το πώς κρίνετε τους χειρισμούς της κυβέρνησης στο Λουξεμβούργο για την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας ειδικά σε σχέση με την Κύπρο.
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Κοιτάτε να δείτε, κατ’ αρχήν η κυβέρνηση παρέλαβε μια κατάσταση και δεν το λέω για να τη δικαιολογήσω, δρομολογημένη απ’ το ΠΑΣΟΚ. Και μάλιστα αν θυμάστε το ΠΑΣΟΚ ήταν πρωτεργάτης της προσπάθειας να εγκριθεί το σχέδιο Ανάν απ’ τους Κυπρίους.
 Δεύτερον: Αυτό δεν μπορεί να έχει άλλοθι. Είπε ο κ. Μολυβιάτης ότι δεν το είχε κάνει το ΠΑΣΟΚ, να αντισταθεί, άρα τι μπορούμε να κάνουμε εμείς. Έχει αυτοτελή ευθύνη και η Νέα Δημοκρατία. Κατά τη γνώμη μας το κυρίως πρόβλημα είναι ότι δρομολογήθηκαν οι διαπραγματεύσεις για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς να υπάρχει διαβεβαίωση από την πλευρά της Τουρκίας ότι σέβεται την Κυπριακή Δημοκρατία.
 Και μάλιστα βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου πάνω απ’ το κεφάλι της Κύπρου υπάρχει το σχέδιο Ανάν. Αποδείχθηκε λοιπόν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει αρχές και αξίες όπως μας λένε. Αυτές είναι λάστιχο. Έγινε μια διαπάλη ανάμεσα στα κράτη - μέλη, ο καθένας για λογαριασμό του και είχαν κερασάκι στην τούρτα το Κυπριακό.
 Ακόμη: Τι λέει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Να το λύσει ο ΟΗΕ. Δηλαδή το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Δηλαδή ο Ανάν. Μα τι λέει ο Ανάν; Σχέδιο Ανάν: Να διασφαλίσει την Κύπρο η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο καθένας δηλαδή αναθέτει στον άλλον τη διασφάλιση. Κατά τη γνώμη μας ο κίνδυνος της ευρωδιχοτόμησης ή της διχοτόμησης με βάση το σχέδιο Ανάν είναι υπαρκτός. Μακάρι να διαψευστούμε. Όταν λέω να διαψευστούμε δεν πρόκειται να διαψευστούμε ως προς τις προθέσεις, αλλά σπόντα τη σπόντα μακάρι να εξελιχθούν τα πράγματα καλά για το Κυπριακό. Έχουμε αμφιβολίες και κυρίως με τα σημερινά δεδομένα δεν υπάρχουν καλά μαντάτα. Λέω, μακάρι να γίνουν αλλιώς τα πράγματα, καλό θα είναι. Δε θα χαρούμε δηλαδή να επιβεβαιωθούμε, αυτό θέλω να πω.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Από τα βασικότερα επιχειρήματα της κυβέρνησης προεκλογικά ήταν ότι θα πατάξει και θα πολεμήσει τη διαφθορά. Επιτρέψτε μου μια υπόθεση εργασίας: Περιοδεύετε πολύ συχνά και εσείς και στελέχη σας σε εργασιακούς χώρους είτε του δημόσιου είτε του ιδιωτικού τομέα και αναρωτιέμαι αν κάποιο στέλεχος του ΚΚΕ μιλώντας σε τελωνειακούς τους έλεγε «βρε παιδιά, ξέρω ότι υπάρχει γρηγορόσημο και ότι τα πιάνετε, αλλά μειώστε τις τιμές, χαμηλώστε τις», ποια θα ήταν η δική σας αντίδραση; Και αν αυτός είναι ο τρόπος που η κυβέρνηση πολεμά τη διαφθορά.
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Μπορείς να κάνεις κριτική της κυβέρνησης και του ίδιου του Υπουργού που είπε αυτή την απαράδεκτη φράση είτε την πίστευε, είτε του ξέφυγε. Αλλά εδώ υπάρχει ένα θέμα. Κι εγώ θα σας ρωτήσω: Τι εννοούμε διαφθορά κατ’ αρχήν; Η διαφθορά ξεκινά από τα πάνω, από το κεφάλι βρωμάει το ψάρι. Π.χ. όταν αγόρασαν την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ από τον Ωνάση, αυτό δεν ήταν ένα σκάνδαλο όπως την αγόρασαν; Ο φάκελος αγοράς των ναυπηγείων από τον Νιάρχο δεν έχει ανοίξει ακόμα. Δηλαδή τα σκάνδαλα είναι συνεχόμενα.
 Ακούω καμιά φορά σε σταθμούς που αναφέρουν τι έγινε πριν από 40 χρόνια, στη δεκαετία του ’60. Ακριβώς ή ίδια ορολογία υπήρχε ανάμεσα στην ΕΡΕ και στην Ένωση Κέντρου. Διαφθορά, διαφθορά και σκάνδαλα. Τα σκάνδαλα παράγονται από την ίδια την πολιτική και το σύστημα. Δεύτερον, είναι προσφιλής αντιπαράθεση ανάμεσα σε δυο κόμματα που έχουν την ίδια πολιτική. Πού να κάνει κριτική ο ένας στον άλλον; Αυτό που μας απασχολεί είναι το εξής πράγμα: Αυτά τα κόμματα και όσοι αν θέλετε δεν έχουν το κουράγιο να σηκώσουν το κεφάλι και ενδιαφέρονται απλώς να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση ή στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αυτοί όλοι με τον τρόπο τους διαδίδουν τη διαφθορά. Το πρόβλημα είναι ότι η διαφθορά πάει και πιο κάτω.
 Η ρουσφετολογία, δεν είναι μια μορφή διαφθοράς συνειδήσεων; Δηλαδή όταν το δικαίωμά σου γίνεται ρουσφέτι; Εντάξει, ξέρω ότι ο όρος «διαφθορά» δείχνει και κάτι άλλο πολύ βαρύτερο, αλλά  εν πάση περιπτώσει είναι κι αυτό μια μορφή διαφθοράς, ελαστικοποίηση συνείδησης. Και με αυτή την έννοια, ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία βάζουν και παρακάτω ανθρώπους σε αυτή τη λογική ακριβώς για να μη γίνονται καταγγελίες, ακριβώς για να μην έχουν ένα μαξιλάρι.
 Θα πω ένα παράδειγμα: Χθες έγινε ένας ολόκληρος καυγάς ανάμεσα σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης για το θέμα του ραδιοσταθμού FLASH. Εμείς κατ’ αρχήν, όπως κάναμε σε όλες τις περιπτώσεις, είμαστε στο πλευρό των εργαζομένων και ιδιαίτερα των απλών δημοσιογράφων οι οποίοι μπορεί να μην ξαναβρούν δουλειά, γιατί τα διευθυντικά στελέχη δε χάνονται.
 Όμως, γιατί γίνεται φασαρία; Πού είναι το σκάνδαλο δηλαδή; Απ’ τη μια μεριά μιλάμε για την οικονομία της αγοράς, δηλαδή ο επιχειρηματίας έχει δικαίωμα να επενδύει από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, μπορεί να έχει και Μέγαρο Μουσικής, να αγοράζει και να υποβαθμίζει τη Λυρική Σκηνή, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, μπορεί να ανοιγοκλείνει τις επιχειρήσεις και θυμώνουμε άμα είμαστε αντιπολίτευση γιατί λέει έκλεισε μια επιχείρηση και δεν την πούλησε!
 Αυτά είναι υποκρισίες. Είναι μέσα στο παιχνίδι του συστήματος. Είχαμε πει κι ένα άλλο με την ευκαιρία: Ότι όταν αλλάζει η κυβέρνηση γίνεται και αναδιάταξη των συμμαχιών και στον τομέα των ΜΜΕ. Διότι πολλοί ιδιοκτήτες ΜΜΕ, οι άνθρωποι είναι επιχειρηματίες και στο κάτω κάτω δεν έχουν και διαφορές αρχών με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Ούτε το να πάψουν να στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ και να πάνε με τη Νέα Δημοκρατία  το θεωρούν, και δικαιολογημένα, αποστασία και εγκατάλειψη θέσης. Πάνε με την εκάστοτε κυβέρνηση.
 Δεν τα λέω αυτά για να πούμε έτσι γίνεται. Δεν τα λέω μοιρολατρικά. Αλλά τώρα ανακαλύφθηκε ένα μεγάλο σκάνδαλο λέει με τον FLASH. Να πω και κάτι άλλο με την ευκαιρία, το λέω καλοπροαίρετα: Εμένα με λυπεί πάρα πολύ και νομίζω και όλους τους κομμουνιστές, όταν δημοσιογράφοι κακοπληρωμένοι, χαμηλοπληρωμένοι, παίρνουν τα μικρόφωνα και αρχίζουν –και στην τηλεόραση γίνεται και στο ραδιόφωνο: «Σήμερα πορεία των εργαζομένων της SOFTEX στο κέντρο της Αθήνας», «Πορεία από τη SEX FORM, ταλαιπωρία, μην κατεβείτε στο κέντρο της Αθήνας»!
 Και τους άκουγα με συμπάθεια που έλεγαν «πώς δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος στους δρόμους» έλεγαν οι δημοσιογράφοι του FLASH χθες. Εμείς τους καταλαβαίνουμε, ιδιαίτερα αυτούς που είναι χαμηλόμισθοι, που δε θα βρουν δουλειά. Ούτε το λέμε εκδικητικά και ρεβανσιστικά ή «καλά να πάθουν», δεν είναι κομμουνιστική στάση αυτή σε καμία περίπτωση. Αλλά είναι μια ευκαιρία να συνειδητοποιηθούν ορισμένα πράγματα. Όλοι για έναν, ας το πω έτσι, κι ένας για όλους.
 Μπορεί να σου χτυπά σε διαφορετική ώρα η πόρτα της ανεργίας, αλλά θα σου χτυπήσει. Ή της φτώχιας ή άλλων προβλημάτων, υποβάθμισης της παιδείας, της υγείας κτλ. Με αυτή την έννοια σηκώνουμε μέτωπο σε αυτούς που φταίνε, αλλά θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε ν’ ανέβει η ευθύνη όλων μας για μια πραγματική αντίσταση και για μια πραγματική αναδιοργάνωση του αγώνα, διότι έρχονται πολύ χειρότερες μέρες. Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, εμείς τι κάνουμε έχει μεγάλη σημασία.