Ομιλία Αλέκας Παπαρήγα - διεθνή συνάντηση κομμουνιστικών - εργατικών κομμάτων

Πολιτική - 24/11/2005

Σας καλωσορίζουμε στην Αθήνα και σας ευχαριστούμε για την ανταπόκριση και συμμετοχή σας στη διεθνή συνάντηση που το Κόμμα μας φιλοξενεί κάθε χρόνο από το 1999. Με ικανοποίηση σημειώνουμε ότι από τότε που άρχισαν να καθιερώνονται αυτού του τύπου οι διεθνείς συναντήσεις, ο αριθμός των κομμάτων που συμμετέχουν από χρόνο σε χρόνο αυξάνεται. Υπάρχουν επίσης κόμματα που έχουν δηλώσει την επιθυμία να συμμετέχουν για πρώτη φορά και για τα οποία πρέπει να συζητήσουμε με τη γνωστή διαδικασία που έχει καθιερωθεί γι αυτές τις συναντήσεις μας.

Με την ευκαιρία θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε για τη συντροφική διεθνιστική προσφορά τους το ΚΚ Βιετνάμ για την πολύτιμη βοήθεια στην έκδοση, του «Πληροφοριακού Δελτίου», το ΚΚ Κούβας για τη βοήθεια στην ισπανική του έκδοση καθώς και το ΚΚΡΟ και το ΚΕΚΡ-ΚΚΡ για τη μετάφραση των κειμένων και την εκτύπωσή του στη ρωσική γλώσσα. Πιστεύουμε ότι η απήχηση των διεθνών αυτών συναντήσεων πατά πάνω σε αντικειμενικές ανάγκες που τις συνειδητοποιούμε όλα τα κόμματα. Μεγαλώνει ακόμα πιο πολύ η ανάγκη του συντονισμού και της κοινής δράσης, η ανάγκη όσο μπορούμε να επεξεργαζόμαστε κοινή στρατηγική στα κοινά μας προβλήματα που προκύπτουν από την σύγχρονη ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.  Η ανάγκη της διεθνιστικής αλληλεγγύης είναι ακόμα πιο επιτακτική σήμερα.
 Το να περιγράφουμε σήμερα τα προβλήματα, να τα χρωματίζουμε με τα πιο μαύρα χρώματα δεν είναι καθόλου αρκετό για να συμβάλλουμε στη μαζική κινητοποίηση όλων των λαών της Γης.  Χωρίς να εγκαταλείψουμε την πολιτική της αποκάλυψης για όλα τα εγκλήματα που σήμερα συντελούνται, πρέπει να  διευρύνουμε τον προβληματισμό και τη κοινή δράση με το θέμα της κομμουνιστικής εναλλακτικής λύσης, την προοπτική του σοσιαλισμού. Καθόλου αυτό δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε τη δράση για τα επείγοντα προβλήματα, όταν μάλιστα πέφτει συνεχώς το βιοτικό επίπεδο των λαών, όταν ο πόλεμος και η κρατική καταστολή, η φτώχεια και  η πείνα, επεκτείνονται. Τα μεγάλα προβλήματα του σήμερα είναι αδύνατον να αμβλυνθούν, πολύ περισσότερο να επιλυθούν δίχως ένα κίνημα που θέτει σε αμφισβήτηση το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.
 Βεβαίως γνωρίζουμε πολύ καλά ότι υπάρχουν ιδιαιτερότητες, ιδιομορφίες από περιοχή σε περιοχή, από χώρα σε χώρα, ακόμα και στα πλαίσια της ίδιας ηπείρου. Ότι υπάρχουν διαφορετικές συνθήκες μέσα στις οποίες δρουν τα κινήματα, τα κομμουνιστικά κόμματα από χώρα σε χώρα.  Ότι υπάρχουν ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές. Ότι κάθε κόμμα, κάθε κίνημα έχει ευθύνη να μελετά την εθνική του πραγματικότητα, προκειμένου να εξειδικεύει την πολιτική του γραμμή. Όμως αυτό δεν αναιρεί την ανάγκη της ενιαίας στρατηγικής, την ανάγκη να προβάλλουμε επεξεργασμένη κοινή εναλλακτική λύση, που αυτή δεν μπορεί παρά να είναι ο σοσιαλισμός. Όσο πιο ορατή γίνεται για τους λαούς η εναλλακτική λύση, ο άλλος δρόμος ανάπτυξης και εξέλιξης της κοινωνίας, τόσο πιο ικανό θα γίνεται το κίνημα για να αποσπά παραχωρήσεις και κατακτήσεις σήμερα.
 Εμείς ξεκινάμε από μια βασική θέση, ότι όλα τα καπιταλιστικά κράτη ανεξάρτητα του επιπέδου ανάπτυξης της οικονομίας τους, ανεξάρτητα αν διατηρούν ακόμα και μορφές προκαπιταλιστικών σχέσεων,  αν μετέχουν σε διακρατικές ιμπεριαλιστικές ενώσεις, από εσωτερικές ιδιαιτερότητες, τελικά είναι ενταγμένα με τη μια ή την άλλη μορφή στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Το σύγχρονο ιμπεριαλιστικό σύστημα παρά τις οξύτατες αντιθέσεις που το διασχίζουν, έχει ενιαία στρατηγική στην υπεράσπιση του συστήματος, στην επίθεση κατά του εργατικού κινήματος, στην επίθεση κατά των λαών.
 Έχουμε πλήρη συνείδηση  των επιταχυνόμενων ρυθμών της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, την ορμητική αύξηση του όγκου του παγκόσμιου εμπορίου και της εξαγωγής κεφαλαίων. Του ρόλου που παίζουν οι διακρατικές συμφωνίες στο εσωτερικό των χωρών. Έχουμε πλήρη επίγνωση ότι σήμερα έχουν αυξηθεί οι δυνατότητες εξαγωγής της αντεπανάστασης, ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, προκειμένου να εμποδιστεί η χειραφέτηση του εργατικού και γενικότερου λαϊκού κινήματος. Όλα αυτά όμως δεν αναιρούν την αναγκαιότητα διεθνούς επαναστατικής στρατηγικής, εξειδικευμένης σε κάθε χώρα. Ενιαία επαναστατική στρατηγική που να υπηρετεί την υπόθεση του σοσιαλισμού. 
 Αυτό δεν σημαίνει ότι η συσπείρωση και συμμαχία σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο πρέπει να γίνει  παντού και ενιαία σε μια γραμμή πάλης για το σοσιαλισμό, με αποκλειστικά συνθήματα σοσιαλιστικά. Γιατί έτσι θα παραγνωρίζαμε το γεγονός ότι δεν ταυτίζεται η αναγκαιότητα και ωριμότητα του σοσιαλισμού με την ωριμότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Γιατί θα υποτιμούσαμε την ανάγκη των συμμαχιών με τα μικροαστικά φτωχά λαϊκά στρώματα που λόγω της θέσης τους στην κοινωνικοταξική διάρθρωση βλέπουν με επιφύλαξη τη σοσιαλιστική οικονομία. Άλλωστε η ιστορία των κοινωνικών επαναστάσεων του 20ου αιώνα έδειξε ότι το εργατικό και γενικότερα το επαναστατικό κίνημα άνοιγε το δρόμο, ενέπνεε την κινητοποίηση των λαϊκών μαζών, την διάθεση για θυσίες, γύρω από ένα πλέγμα στόχων και αιτημάτων που στην συγκεκριμένη φάση ή στιγμή ανταποκρίνονταν στις διαθέσεις και τα οξυμένα προβλήματα των λαών. Αιτήματα και στόχοι πάλης που ταυτόχρονα διευκόλυναν να ανεβαίνει η πολιτική πείρα και η θέληση για αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας.
 Κατά την γνώμη μας ο αντιιμπεριαλιστικός αντιμονοπωλιακός αγώνας συνδέεται σήμερα και εντάσσεται πιο οργανικά από ότι στο παρελθόν με τον αγώνα για το σοσιαλισμό. Η αντίθεση με τα μονοπώλια, τον  ιμπεριαλισμό, μπορεί να συνενώσει την εργατική τάξη με τα άλλα λαϊκά στρώματα, ανάλογα με την κοινωνικοταξική διάρθρωση της κοινωνίας. Πίσω από αυτήν την γραμμή υπάρχει η ενσωμάτωση και η αφομοίωση σε μια γραμμή πάλης ανώδυνη για τον  ιμπεριαλισμό, που εύκολα μπορεί να την χρησιμοποιήσει και χειραγωγήσει.
 Κατά την γνώμη μας, επίσης,  κλειδί για την εναλλακτική λύση που πρέπει να προβάλλουν οι κομμουνιστές είναι η εκτίμηση σε τρία βασικά ζητήματα :
 ΠΡΩΤΟ για την φύση και το χαρακτήρα της σύγχρονης στρατηγικής του ιμπεριαλισμού, των μέτρων που αποκαλούνται  νεοφιλελεύθερη πολιτική ή νεοφιλελευθερισμός.
 ΔΕΥΤΕΡΟ ζήτημα είναι η εκτίμηση  για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα των διακρατικών ενώσεων, όπως π.χ. της ΕΕ, και άλλων ενώσεων που εμφανίζονται με λιγότερο αναπτυγμένο χαρακτήρα. 
 ΤΡΙΤΟ η στάση απέναντι στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε σε συνδυασμό με την επιστημονική μελέτη για την κριτική αποτίμησή του, τη θεωρητική γενίκευση της νέας πείρας.
 Δεν αρκεί σήμερα η κριτική στον καπιταλισμό, απαιτείται η σαφής απάντηση στα παραπάνω ζητήματα.
   Εκτιμάμε ότι τα συνδυασμένα μέτρα που παίρνονται σήμερα σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, πέρα από ιδιαιτερότητες που έχουν από χώρα σε χώρα, ανεξάρτητα από τους ρυθμούς που προωθούνται, ανεξάρτητα αν προωθούνται από κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές κυβερνήσεις, από φιλελεύθερα η σοσιαλδημοκρατικά κόμματα,  εκφράζουν κάτι πολύ πιο βαθύ από μια πολιτική λιτότητας και αντιδραστικής αναδιανομής του πλούτου. Είναι μέτρα απολύτως αναγκαία για το καπιταλιστικό σύστημα, προκειμένου να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα σύμφυτο, εσωτερικό του, που είναι η δυσκολία  να αναπαράγει το κοινωνικό του κεφάλαιο με τον ίδιο τρόπο , με την ίδια ευκολία  που είχε πριν. Ακριβώς επειδή γνωρίζει ή οσμίζεται τις αντιφάσεις και αντινομίες του, το καπιταλιστικό σύστημα επιδιώκει να εδραιώσει και να διευρύνει τη νίκη που σημείωσε στα τέλη της 10ετίας του ‘80 με την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος που γνωρίσαμε τον 20ο αιώνα. Η πολιτική του λοιπόν είναι ταυτόχρονα πολιτική αποτροπής ενός νέου κύκλου κοινωνικών επαναστάσεων. Γι αυτό και γίνεται πιο βάρβαρος. Γι αυτό και ο καπιταλισμός παντού γίνεται άκαμπτος, δεν κάνει ελιγμούς και παραχωρήσεις στους εργαζομένους ακόμα και όταν η λαϊκή δυσαρέσκεια φουντώνει επικίνδυνα. Δεν ακολουθεί με τον ίδιο τρόπο την πολιτική του καρώτου που σε άλλες φάσεις χρησιμοποιούσε προκειμένου να κερδίσει χρόνο, να σκορπίσει αυταπάτες. Η προσέγγιση και ταύτιση των φιλελευθέρων κομμάτων με τα σοσιαλδημοκρατικά, σοσιαλιστικά κόμματα στην πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων είναι κατά τη γνώμη μας ένας επίσης ισχυρός αδιάψευστος μάρτυρας, ότι η αποκαλούμενη νεοφιλελεύθερη πολιτική, η σύγχρονη πολιτική της νέας τάξης δεν είναι απλά μια πολιτική επιλογή που γεννήθηκε μόνο από την αλλαγή συσχετισμού δύναμης, αλλά είναι αδήριτη εσωτερική ανάγκη του καπιταλιστικού συστήματος. Γι αυτό και μια σειρά πολιτικές δυνάμεις που προσπαθούσαν ή και προσπαθούν σήμερα να γυρίσουν το ρολόι πίσω, στην περίοδο που ο καπιταλισμός κάτω από την λαϊκή πίεση έκανε κάποιες παραχωρήσεις, ανεξαρτήτως προθέσεων  εξελίσσονται σε δυνάμεις που στηρίζουν ή στην καλύτερη περίπτωση ανέχονται  το σύστημα.
    Προηγουμένως υπογραμμίσαμε ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να χρησιμοποιεί με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσε το καρώτο και το μαστίγιο απέναντι στα αιτήματα των λαών, της εργατικής τάξης.
 Ωστόσο δεν έπαψε να χρησιμοποιεί το καρώτο και το μαστίγιο στο πολιτικό επίπεδο, και στην στάση του απέναντι στα κόμματα, και στο κίνημα.
 Θέλουμε να δώσουμε την εμπειρία μας από το χώρο της ΕΕ.
 Η ΕΕ ως διακρατικός σχηματισμός με τα όργανα και τα επιτελεία του χαράσσει πολύ συστηματική πολιτική, προκειμένου να ενσωματώσει πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Δεν διστάζει να στηρίζει άμεσα και έμμεσα πολιτικές δυνάμεις και κινήματα που περιορίζονται να διεκδικούν ανώδυνες μεταρρυθμίσεις και τελικά μια άλλη πολιτική διαχείρισης εντός πάντα του καπιταλιστικού συστήματος.  Αρκεί να μην αμφισβητούν την πορεία της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης και της διεύρυνσής της.  Με διάφορους τρόπους, πολιτικούς, οικονομικούς, ακόμα και με εκβιασμό προσπαθεί να διαμορφώσει σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο ένα πολιτικό σύστημα που τελικά θα υπηρετεί με ακόμα μεγαλύτερη σταθερότητα και προοπτική  την στρατηγική της. Η κεντροαριστερά π.χ. ήταν εναλλακτική επιλογή για το ευρωενωσιακό κεφάλαιο και είναι και σήμερα. Το πολυκομματικό επίσης σύστημα δεν την φοβίζει όπως παλαιότερα. Η επιλογή της ΕΕ να επιβάλλει τον σχηματισμό ευρωπαϊκών κομμάτων είναι ακριβώς μέσα στα σχέδιά της να ελέγξει το πολιτικό σύστημα των κρατών μελών. Γι αυτό και τοποθετηθήκαμε δημόσια και ασκήσαμε κριτική στην ίδρυση του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος, όταν μάλιστα την πρωτοβουλία είχαν κόμματα που βλέπουν αρνητικά τον συντονισμό και την κοινή δράση των κομμουνιστικών κομμάτων. Δημιουργείται εκ των πραγμάτων ένα κέντρο με βάση δομές και γενικές αρχές που προβλέπει η ανέχεται η ΕΕ, που αντικειμενικά παρεμποδίζει την αυτοτέλεια των κομμάτων, την ενότητα δράσης σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.
 Η ΕΕ  πρέπει να καταγραφεί στην συνείδηση των λαϊκών μαζών ως καπιταλιστική διακρατική ένωση, στην οποία δεν χωρά ο τεχνητός διαχωρισμός ως αντικειμενικά προοδευτικό φαινόμενο που αποκτά αντιλαϊκό πρόσωπο εξ αιτίας του πολιτικού συσχετισμού δύναμης στο επίπεδο της διακυβέρνησης. Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μετασχηματίζεται, ανατρέπεται. Το κύρος της ΕΕ και η αξιοπιστία της έχει μειωθεί κατά πολύ σε σχέση με τις αρχές της 10ετίας του ‘90.  Το γαλλικό και ολλανδικό δημοψήφισμα είναι μια απόδειξη. Παρόλα αυτά χρειάζεται ακόμα πολύ δουλειά για να αποκτήσει η δυσαρέσκεια αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο, να μην εκτονωθεί από τις διάφορες μανούβρες που γίνονται.
 Γι αυτό και εμείς ασκούμε κριτική σε πολιτικές δυνάμεις που εμφανίζονται ως πολέμιοι του νεοφιλελευθερισμού, περιορίζοντας την κριτική τους στην επικράτηση τάχα ορισμένων δογματικών απόψεων που δίνουν προβάδισμα στην αγορά και δεν συνδυάζουν την αγορά με την κοινωνική πολιτική. Ή αποδίδουν την σύγχρονη στρατηγική λόγου χάρη της ΕΕ απλά στην δουλική υποταγή της στις πιέσεις των ΗΠΑ, στην έλλειψη θέλησης η στην αδυναμία να χειραφετηθεί από τις ΗΠΑ. Η κυριότερη διαφορά μας με αυτές τις απόψεις είναι ότι βλέπουν τον νεοφιλελευθερισμό ως μια παρέκκλιση από ένα τάχα «υγιή και ανθρώπινο καπιταλισμό» που συνδυάζει τους νόμους της αγοράς με την φιλολαϊκή πολιτική.. Κρίσιμο ζήτημα είναι για μας η διεύρυνση της ΕΕ. Όσο διευρύνεται η ΕΕ τόσο θα δυναμώνει η ανισοτιμία και ανισομέρεια, οι σχέσεις ηγεμονίας και καταπίεσης, τόσο θα γίνεται προσπάθεια να ποδηγετούνται κινήματα και να μετατρέπονται σε στηρίγματα της δικής τους αστικής τάξης. Βεβαίως δεν σημαίνει ότι η διεύρυνση της ΕΕ θα γίνει και η ταφόπλακα των κινημάτων νομοτελειακά. Εμείς πιστεύουμε ότι η γραμμή ρήξης με την πολιτική της ΕΕ σε συνδυασμό με την εμπειρία που θα αποκτούν οι λαοί θα διαψεύσει τα όνειρα όλων εκείνων που πιστεύουν ότι η ΕΕ είναι ανίκητη. Με ένα όρο να κερδίσει έδαφος μέσα στο κίνημα η γραμμή ρήξης με την ιμπεριαλιστική αυτή ένωση, να αδυνατίσουν οι αυταπάτες για τον προοδευτικό μετασχηματισμό της.
 Η κριτική που ασκούμε στη δημιουργία των διάφορων κοινωνικών φόρουμ αφορά και την γενική τους γραμμή, και το γεγονός ότι καθιερώνουν ενιαίες δομές για την ένταξη των κινημάτων σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο, στο όνομα της ενότητας και της κοινής δράσης.  Στις δομές τους λόγου χάρη στην Ευρώπη κυριαρχούν πολιτικές δυνάμεις και απόψεις που οδηγούν στην αντιπαράθεση των λεγόμενων νέων κινημάτων με το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα , επιδιώκοντας σαφώς την παρεμπόδιση με διάφορους τρόπους, ακόμα και μέσω προσεταιρισμού, ενός κινήματος που επιδιώκει τη ριζική ανατροπή της σημερινής κατάστασης.
 Η χρησιμοποίηση του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού, δεξιού και «αριστερού», είναι επίσης στόχος της κρατικής και εργοδοτικής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο και βεβαίως συνολική πολιτική  της ίδιας της ΕΕ, όχι μόνο για το τσάκισμα  του κινήματος αλλά και για ένα πρόσθετο λόγο: για την διαχείριση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων εντός της ΕΕ και κυρίως στο διεθνές πεδίο.
  Οι διαφορές που υπάρχουν στα διεθνή ζητήματα με τον βορειοαμερικανικό ιμπεριαλισμό υπαγορεύονται καθαρά από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και όχι από την διαφορετική φύση της ΕΕ και των ΗΠΑ. Άλλωστε στα ζητήματα της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής κινούνται ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση αλλά και στην πολιτική της διανομής των αγορών με όπλο τον πόλεμο, την πίεση, και τα άλλα στρατιωτικοπολιτικά και οικονομικά μέσα επέμβασης.
 Βεβαίως το κίνημα της εργατικής τάξης, το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό κίνημα σε εθνικό επίπεδο πρέπει να παίρνει υπόψη τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, να τις αξιοποιεί, και ακόμα αυτό είναι πιο έντονο εκεί που τα κομμουνιστικά κόμματα είναι στην εξουσία. Να αξιοποιούμε τις αντιθέσεις για το δυνάμωμα του κινήματος και όχι για την στήριξη της πολιτικής της αστικής τάξης της χώρας μας.
 Δεν συμφωνούμε επίσης με εκτιμήσεις που γίνονται ότι από τη στιγμή που ο σοσιαλισμός ανατράπηκε, δεν μπόρεσε να επιβιώσει, πρέπει να εγκαταλειφθεί ή να μείνει ένα όραμα για το αόρατο μέλλον.
 Η αναγκαιότητα περάσματος στο σοσιαλισμό προκύπτει από τις αντικειμενικές συνθήκες, από τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού, και όχι από τον συσχετισμό δύναμης που διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια. Ο συσχετισμός δύναμης παίζει ρόλο στη τακτική για την συσπείρωση και συγκέντρωση δυνάμεων.
 Η παλινόρθωση του καπιταλισμού, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, οπωσδήποτε  θέτει νέα προβλήματα. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για εναλλακτική λύση με προοπτική το σοσιαλισμό χωρίς να δώσουμε απαντήσεις στους λαούς για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού τον 20ό αιώνα. Πρέπει να ενσωματώσουμε στη θεωρία μας για το σοσιαλισμό, στη στρατηγική της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης, όλη την πείρα που προκύπτει από τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Και την αναμφισβήτητη θετική πείρα του αλλά και τα προβλήματα που εμφανίσθηκαν και οδήγησαν στις γνωστές εξελίξεις.
 Το να μιλάμε για το σοσιαλισμό ως να μη συνέβη τίποτε κατά την πορεία της οικοδόμησής του είναι λάθος. Όπως τραγικό λάθος είναι ο μηδενισμός του.
 Βεβαίως όλα τα κόμματα έχουμε μπροστά μας, καθημερινά, να αντιμετωπίσουμε πολλά προβλήματα στις χώρες μας, στην περιοχή που εντάσσεται η χώρα μας. Έχουμε υποχρέωση να δίνουμε όλες τις δυνάμεις μας  να αναπτυχθεί η ταξική πάλη, να οξυνθεί η ταξική πάλη, να απεγκλωβιστούν λαϊκές δυνάμεις από την μοιρολατρία, την αυταπάτη, τη σύγχυση, το φόβο. Όμως, πρέπει, ταυτόχρονα να επιταχύνουμε τις κοινές μας προσπάθειες να μελετήσουμε τα θέματα του σοσιαλισμού,  να βγουν συμπεράσματα, να μιλήσουμε με τη γλώσσα της αλήθειας  με όρους επιστημονικής εξέτασης του προβλήματος. Σ΄ αυτό το έδαφος θα αποκτήσουν οι λαοί εμπιστοσύνη στους κομμουνιστές, θα δουν καλύτερα τη σημασία να συνδεθούν οι αγώνες με την προοπτική αλλαγής στο επίπεδο της εξουσίας. Το θέμα δεν είναι πόση κριτική θα γίνει στο σοσιαλισμό, ή πόση προβολή των επιτευγμάτων του. Το θέμα είναι να μιλήσουμε αντικειμενικά, επιστημονικά. Να δώσουμε νέα ώθηση και ανάπτυξη στη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, στη μαρξιστική λενινιστική ιδεολογία.
 Το διάστημα αυτό βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το σχέδιο των ΗΠΑ για τον λεγόμενο «εκδημοκρατισμό των αραβικών χωρών» και των χωρών της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής», που παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις που υπήρξαν έχει υιοθετηθεί στην ουσία του από την Ομάδα των 8, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Με την νέα αλλαγή συνόρων στα Βαλκάνια με επίκεντρο την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου. Σε εξέλιξη βρίσκεται η επίθεση ενάντια στο Λίβανο, τη Συρία, το Ιράν, και η συνεχιζόμενη εγκληματική επέμβαση της κυβέρνησης του Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού. Υπάρχει η πολύμορφη επίθεση των ΗΠΑ και της ΕΕ στην Αφρική. Το νέο σχέδιο των ΗΠΑ κατά της σοσιαλιστικής Κούβας που υιοθετεί η ΕΕ, καθώς και οι προσπάθειες υπονόμευσης του Προέδρου Τσάβες στη Βενεζουέλα και της πολιτικής που εφαρμόζει. Οι πρωτοβουλίες που αναπτύσσονται από την Κούβα και τη Βενεζουέλα για τη δημιουργία της ALBA, σε αντίθεση με την ΑLCA που προωθούν οι ΗΠΑ, έχει οξύνει τις αντιθέσεις στην περιοχή και τις προσπάθειες αποσταθεροποίησης. Έχει ιδιαίτερη σημασία η στήριξη της προσπάθειας που κάνει η Βενεζουέλα αλλά και χώρες της Λατινικής Αμερικής, να αντιμετωπίσουν την επιθετικότητα των ΗΠΑ και των μονοπωλίων, που ζητάνε πλήρη κυριαρχία στο πετρέλαιο και στις άλλες πηγές πλούτου.
 Το διάστημα αυτό, επίσης, έχει ενταθεί η αντικομμουνιστική επίθεση και με αφορμή την πρόταση στο Συμβούλιο της Ευρώπης για καταδίκη των δήθεν εγκλημάτων του κομμουνισμού που προκάλεσε αντιδράσεις οι οποίες πρέπει να συνεχιστούν και να ενταθούν. Συμπεριλαμβάνουμε και την πρόθεση να κλείσει το μαυσωλείο του Λένιν, που συνοδεύεται από ένταση των επιθέσεων σε βάρος των κομμουνιστών. Υπάρχουν τέλος οι πολύ σοβαρές εξελίξεις που σημειώνονται στον ΟΗΕ με την προσαρμογή του Καταστατικού του Χάρτη σύμφωνα με τη σύγχρονη ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων. Είναι μέτωπο πάλης που μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε συντονισμένα και με κοινές πρωτοβουλίες. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικές πρωτοβουλίες που κατά την γνώμη μας μπορούμε να αναπτύξουμε με συντονισμένη παρέμβαση και δράση.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ 2005-6
1.  Κοινό ψήφισμα και συντονισμένη παγκόσμια καμπάνια για την απελευθέρωση των 5 Κουβανών πατριωτών, για την υπόθεση Καρίλλες. Οργάνωση αποστολής από βουλευτές, συνδικαλιστές και άλλες προσωπικότητες στις φυλακές στις ΗΠΑ.
2. Αποστολή διεθνιστικών μπριγάδων από μέλη των κομμάτων μας στην Κούβα και στη Βενεζουέλα.
3. Κοινό ψήφισμα για το ζήτημα του αντικομμουνιστικού μνημονίου του Συμβουλίου της Ευρώπης. Καμπάνια υπογραφών και διαμαρτυριών στις χώρες μας.
4. Καμπάνια για την επικαιρότητα του σοσιαλισμού με αφορμή την συμπλήρωση το 2007 90 χρόνων από τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Οκτωβριανή Επανάσταση.
5. Για την Πρωτομαγιά του 2006 καμπάνια ενάντια στη φτώχεια, την ανεργία, τις απολύσεις, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού δικαιώματος, για τα εργατικά δικαιώματα.
6. Συνάντηση κομμουνιστών εκπαιδευτικών από χώρες της Ευρώπης για τις επιπτώσεις των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην παιδεία και της στρατηγικής της Λισσαβόνας. Δημιουργία ομάδας για την συστηματική παρακολούθηση των εξελίξεων.
7. Ευρωπαϊκή καμπάνια μέχρι τη σύνοδο κορυφής στις 15.12.2005 ενάντια στα «αντιτρομοκρατικά» μέτρα της ΕΕ.
8. Συστηματική παρακολούθηση των ζητημάτων που σχετίζονται με τις διώξεις των ΚΚ και άλλων αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως απαγορεύσεις σε ΚΚ για την ονομασία, άλλα που είναι παράνομα, για δίκες και φυλακίσεις, άλλες διώξεις και παρακολουθήσεις. Δημιουργία μιας ομάδας εργασίας για τα ζητήματα αυτά.
9. Ενεργητική στήριξη των περιφερειακών συναντήσεων των ΚΚ όπως η λατινοαμερικανική συνάντηση των ΚΚ ή άλλων περιφερειακών.
10. Συνάντηση ευρωπαϊκών κομμάτων τον Δεκέμβρη με αφορμή τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ για την αξιολόγησή της και για τη εκτίμηση των κινημάτων κατά της ΕΕ.
11. Για τα Βαλκάνια συναντήσεις ΚΚ και κινημάτων κατά της αλλαγής των συνόρων, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ.
12. Καμπάνια κατά των ξένων στρατιωτικών βάσεων στις χώρες μας.
13. Αποστολή κοινής αντιπροσωπείας αλληλεγγύης από αντιπροσώπους ΚΚ στο Λίβανο, στη Συρία, στην Παλαιστίνη και στο Ισραήλ.
14. Πρωτοβουλίες για την κατάσταση στην Αφρική και στην Ασία.