Τα «γκολ» της Εθνικής τους ξεγύμνωσαν!

Αθλητισμός - 09/07/2004

Μέσα στους διαφόρους που έστειλαν συγχαρητήρια στην Εθνική ομάδα ήταν η ΠΑΕ του κ. Βαρδινογιάννη που επαίρεται για την «παναθηναϊκή βάση» των παικτών της Εθνικής ομάδας. Αλλά αυτούς τους ίδιους παίχτες, στο πλαίσιο του επαγγελματικού κανιβαλισμού του ελληνικού ποδοσφαίρου, τόσο καιρό που δεν έπαιρναν πρωτάθλημα, η διοίκηση του Παναθηναϊκού τους έλεγε «κότες» και τους «έκοβε» την μπάλα, όπως του τερματοφύλακα της Εθνικής, Α. Νικοπολίδη...

*
Επιστολή έστειλε επίσης και η ΠΑΕ του κ. Κόκκαλη για να τιμήσει το γεγονός ότι η Εθνική ομάδα «γράφει ιστορία». Ετσι λέει η επιστολή. Για την άλλη «ιστορία», όμως, ότι οι παίκτες της Εθνικής που «γράφουν ιστορία» ανήκουν σε άλλες ομάδες, που η διοίκηση του Ολυμπιακού, στο πλαίσιο της «ευγένειας» του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, τους αποκαλούσε χλευαστικά «πελάτες» επί μια εφταετία, κουβέντα... Είναι προφανές ότι η «αξιοπιστία» του ελληνικού πρωταθλήματος δε σηκώνει τέτοιες συζητήσεις.
*
Αλλά και κείνοι οι πολιτευτές! Που τόσα χρόνια μας κατηγορούσαν ότι οι σημαίες και οι εθνικοί ύμνοι είναι τα αξεσουάρ μιας παρωχημένης εποχής που δεν αντέχουν στον «εκσυγχρονισμό» της παγκοσμιοποίησης και στο «διεθνιστικό» κοσμοπολιτισμό της τάξης τους. Πόσο αστείοι φαντάζουν τώρα. Δείτε πώς πασχίζουν να βρουν μια θεσούλα στα γαλανόλευκα τηλεπαράθυρα. Αλλά και πάλι - οι δυστυχείς - να μην μπορούν να κρύψουν την ασέβειά τους προς τις σημαίες και τους ύμνους των άλλων. Και μαζί το πόσο ξένοι είναι προς τον πραγματικό διεθνισμό.
***
Αυτή ακριβώς η κατάσταση στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, στην πολιτική για το ποδοσφαίρου και στην ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, είναι που καθιστά την «τρελή» πορεία της Εθνικής στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ακόμα πιο μεγάλη επιτυχία. Η εικόνα της ελληνικής Εθνικής ομάδας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Πορτογαλίας δεν είναι η εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τα 23 παιδιά που έχουν βρεθεί εκεί, μαζί με τον προπονητή τους, τιμούν την ποδοσφαιρική Ελλάδα, γιατί αυτό που κάνουν δεν έχει καμία... σχέση με την ποδοσφαιρική Ελλάδα.
*
Η πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι εντελώς διαφορετική από την «ονειρεμένη» πραγματικότητα που μας επιφύλαξε η Εθνική ομάδα. Είναι:

• Τα γήπεδα - χωράφια με τις άδειες κερκίδες.
  
• Οι άθλιες υποδομές.
  
• Το καθεστώς των 10 από τις 16 ομάδες της Α` Εθνικής που είναι υπερχρεωμένες και επιχορηγούμενες με λεφτά ενός λαού που πληρώνει για τους «Ψωμιάδηδες» την ώρα που τα παιδιά του δεν έχουν μισή αλάνα να παίξουν μπάλα και που ούτε έχουν ακούσει καν τι σημαίνει σχολικός αθλητισμός.
  
• Η «παράγκα».
  
• Η μετατροπή του ποδοσφαίρου σε πολιορκητικό κριό για τα συμφέροντα του τάδε ή δείνα μεγαλοπαράγοντα - επιχειρηματία, που συγκροτεί «ιδιωτικούς στρατούς» από «επιδοτούμενους χουλιγκάνους».
  
• Ο επαγγελματικός υδροκεφαλισμός του ποδοσφαίρου, που στραγγαλίζει κάθε έννοια μαζικού λαϊκού αθλητισμού.

*
Αυτή είναι η αληθινή εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κι αυτή δεν είναι μια κατάσταση που «θέλει το Γερμανό της» για να διορθωθεί. Είναι μια κατάσταση, που για να πάψει να τη βιώνει το ποδόσφαιρο, η Ελλάδα... «θέλει το λαό της».
***
Η περισσή «εθνοκαπηλία» που επιχειρούν ορισμένοι, λοιπόν, είναι τόσο χοντροκομμένη, όσο οι εικόνες τους να εισβάλλουν μέσα στους αγωνιστικούς χώρους με τα κουμπούρια περασμένα στη ζώνη του παντελονιού τους, όπως στο παιχνίδι Παναθηναϊκού - Εθνικού... Είναι τόσο γελοία όσο τα ρεσάλτα μέσα στα γήπεδα παραγόντων του ποδοσφαίρου, όπως στον αγώνα Ολυμπιακού - Αθηναϊκού...
*
Οι υπεύθυνοι για την κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου αποδεικνύονται περισσότερο από κάθε άλλη φορά γυμνοί, μετά το κατόρθωμα της Εθνικής ομάδας. Γιατί δεν τους ενδιαφέρει το ελληνικό ποδόσφαιρο γενικά. Αλλά οι ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις. Το ίδιο και οι υπεύθυνοι από μεριάς της πολιτείας. Κρυμμένοι πίσω από τα καπνογόνα του αγνού ενθουσιασμού των εκατομμυρίων φιλάθλων ετοιμάζουν νέες «ρυθμίσεις» για τις ΠΑΕ. Οπως οι προηγούμενοι...
*
Αλλά κι αυτοί - όπως και οι προηγούμενοι - δε φαίνονται διατεθειμένοι να μας εξηγήσουν: Πώς ο πιτσιρικάς που βλέπει τον Χαριστέα και θέλει να παίξει κι αυτός μπάλα θα το καταφέρει, χωρίς να υπάρχει ένας ελεύθερος χώρος σε ακτίνα χιλιομέτρων; Πληρώνοντας στα ιδιωτικά «κλαμπ»; Τι θα γίνει στο σχολείο του, που ούτε καν έχει ακούσει ποτέ τη φράση «σχολικός μαζικός αθλητισμός»;
***
Ας κρατήσουν λοιπόν οι χοροί. Κι ας ζήσουμε τη χαρά που μας πρόσφερε η Εθνική. Αλλά όχι μόνο με την καρδιά. Και με το μυαλό μας. Που σημαίνει: να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα: Χώρους άθλησης για το λαό. Ενα κομμάτι γης για μπάλα, που δε θα το μετατρέψουν σε ένα ακόμα οικοδομικό τετράγωνο αρπαγής οι εργολάβοι. Δουλιά για τους χιλιάδες άνεργους πτυχιούχους που σπούδασαν τον αθλητισμό και ψάχνουν δουλιά στις καφετερίες. Αύξηση του προϋπολογισμού για τον αθλητισμό, που φέτος το κονδύλι που τον περιλαμβάνει για τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού είναι 32 εκατ. ευρώ. Ολο κι όλο!
*
Δηλαδή, μια ολόκληρη χώρα, η Ελλάδα, διαθέτει στη Γενική Γραμματεία του Αθλητισμού της ποσό μικρότερο κι από αυτό που διέθεσε μια ομάδα, η Ρεάλ, για να αγοράσει έναν και μόνο ποδοσφαιριστή, τον Μπέκαμ, πριν δυο χρόνια...
***
Ναι, ας κρατήσουν οι χοροί.
Είναι τόσο λαϊκό άθλημα το ποδόσφαιρο που το επιτρέπει. Γιατί όσο κι αν υπάρχει η χούφτα των εκπροσώπων της «παράγκας», από την άλλη υπάρχουν τα εκατομμύρια που δεν ταυτίζουν την αγάπη τους για την μπάλα με κανέναν εκπρόσωπο της «παράγκας». Οι δεύτεροι είναι βέβαια δύσκολο να φτάσουν στον τελικό. Αλλά όταν φτάσουν - ακόμα κι αν τον χάσουν - θα πανηγυρίζουν. Γιατί θα έχουν αποδείξει ότι δεν είναι αδύνατον, τελικά, να νικηθούν οι «παράγκες». Γιατί το ποδόσφαιρο, όπως και η ζωή, μπορεί να έχει στιγματιστεί από τον κοινωνικό κανιβαλισμό που ισχυρίζεται ότι «ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος δεν είναι τίποτα», αλλά πάντα θα κρατάει ζωντανή τη φλόγα της αμφιβολίας μήπως τελικά «οι έσχατοι έρθουν πρώτοι».
*
Επομένως, νικητές και τροπαιούχοι (έτσι κι αλλιώς κι ανεξάρτητα από το τι θα γίνει το βράδυ στον τελικό), ας το «κάψουμε». Αλλά μετρώντας τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Γιατί, όπως ούτε οι Αργεντινοί πήραν πίσω τα Φόκλαντ όταν «κατατρόπωσαν» την Αγγλία στο Μουντιάλ του 1986, όπως παρότι στη Βραζιλία οι μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές που αναδείχτηκαν είναι μαύροι ή μιγάδες αλλά οι μαύροι και οι μιγάδες συνεχίζουν να δυστυχούν κατά εκατομμύρια στις φαβέλες, έτσι και η προχτεσινή μαγική μπαλιά του Τσιάρτα δε θα διαγράψει ως διά μαγείας το 13% της ανεργίας στην Ελλάδα.
***
Αυτά είναι πράγματα και καταστάσεις που λύνονται σε άλλα «γήπεδα». Οταν τα εκατομμύρια πηδούν από τις εξέδρες μέσα στο τερέν, γίνονται οι ίδιοι οι παίκτες και στέλνουν τις «παράγκες» στα αποδυτήρια.
*
Ταυτόχρονα, όμως, ας το γλεντήσουμε κι ας αξιοποιήσουμε το μήνυμα από την Πορτογαλία. Το μήνυμα ότι, για να εμπνεύσεις, για να ξεσηκώσεις, για να δώσεις χαρά, δε χρειάζονται ούτε «φαραωνικές» εγκαταστάσεις και συμπεριφορές, ούτε τρισεκατομμύρια στις στέγες Καλατράβα, ούτε κίβδηλες «μεγάλες ιδέες» απ' όσους πλασάρουν τη φιλαυτία τους σαν «εθελοντισμό», που το μόνο «αθάνατο» που κουβαλάνε είναι οι φυσαλίδες της «χορηγού» «Κόκα - Κόλα».
*
Αυτό που «απλώς» χρειάζεται είναι οργάνωση, σχέδιο, πειθαρχία, πάθος, όραμα, ταλέντο. Και κάτι ακόμα: Συλλογικότητα, συλλογικότητα και συλλογικότητα, αγώνα, αγώνα, αγώνα, ως το φαινομενικά απίθανο, το λογικά άπιαστο, σαν την επιτυχία της Εθνικής ομάδας κόντρα στους ισχυρούς, την ανατροπή της σαπίλας και του καθεστώτος που ζέχνει απ' αυτήν.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ